Başarısızlık Abidesiyim

Günün bilgisini direkt başlığa bıraktım.

2018 Temmuz'unda "yolun yarısı" demeye ramak kaldı ama ben hala bir baltaya sap olamadığım gibi sadece sap oldum. :)

• İlkokulda basketbol ve folklör takımındaydım, ikisini de sürdürmedim.
• Ortaokulda gitar kursuna gittim, bir şeyler öğrendim. O zaman da farklı değildi de şimdi çal deseniz Yeni Türkü - Mamak Türküsü'nden öteye gidemem.
• Üniversitede ucundan köşesinden bir yerleri tutturup İşletme okudum beş senede bitebildi çok şükür. (Hazırlık vardı.)
• Yüksek lisansa heveslendim, heveslendim diyorum çünkü hiçbir hazırlığım yokken bölümüm dışı bir yerlere girmeye çalıştım. Olmadı.
• Ehliyet aldım bir ara... Kullanamıyorum.
• 35'ime çok da bir şey kalmadı ama halen ailemle yaşıyorum. Bugüne kadar da sadece 6 ay kadar İngiltere'de kira ödemişliğim var. (Evet, çalışarak biriktirdiklerimle gitmiştim, orada da bulaşık falan yıkadım.) Bunun dışında üzerime kayıtlı hiç elektirk, su vs olmadı.
• Fotoğrafçılık yapmaya çalıştım. Evet bir şeyler kazandım ama hala doğru düzgün olmayan bir sürü fotoğraf çekiyorum ve photoshop bilgim renk ve ışık ayarlamakla sınırlı.
• Hazırlık okumama ve bir süre İngiltere'de bulunmama rağmen halen her okuduğumu ve dinlediğimi bir çırpıda anlayamıyorum. Kendimi anlatabildiğim kelime sayısı çok kıt.
• Bir şekilde kurumsal ve büyük firmalarda ama birbirini takip etmeyen pozisyonlarda çalıştığım için "hala" bir uzmanlık alanım yok.
• Birine bir şey öğret deseniz, ne öğretebilirim diye günlerce düşünürüm. Derinlemesine bilgi sahibi olduğum bir konu yok.
• Uzun ilişkilerim oldu. Ama şuan evli olmadığım gibi bir süredir sevgilim de yok.
• Devlet memuru olayım boş zamanlarımda mutluluğu kendim yakalarım dedim, KPSS kursuna gittim. Sınavdan 72 aldım. Kars'a bile atanamadım.
• Başka kurslara da gittim, belgem var. Bir işime yaramadı. (Madden yaramadı.)
• Bir takım hobilere bulaşıyorum ama başlangıç seviyesinden öteye geçebildiğim biri yok. Mesela; taş boyuyorum ama gölge mölge hak getire, takı yapmaya çalışıyorum tek sıraya boncuk dizmede kalıyorum, ip bileklik örüyorum tek desen...

Aralarda ümitsizliğe kapıldığım, halılarda yuvarlanarak ağladığım, utandığım, içime kapandığım oluyor muhakkak ama enteresan bir şekilde denemeye devam ediyorum. Polyanna gibi bir tip değilim. Her seferinde "belki bu sefer olur" demekten çok uzak, onun yerine "yine sıçıcaz ama olsun bi deneyeyim" diyerek başlayan biriyim. Yine de başlıyorum. 

Lise - üniversite zamanlarında intihar mintihar olaylarını düşünüp olmayacağına kanaat getirmiştim. Durup durup ısıtmaya gerek yok. Madem seve seve soluk alıp vermeye devam ediyorum, denemeyip de napıcam yani el mahkum! :)

Bir de garip bir şekilde çok eskilerden beri aynı düşüncedeyim; ya henüz denemediğim bir şeye acayip yeteneğim varsa?! :) Ne bileyim belki jokey olmalıydım da olmadım. Ya da belki tığ işinde hepinizi şaşkına uğratacak derecede yetenekliyim ama daha denemedim...

Ciddi ciddi başarısız bir tip olduğumu düşünüyorum. Dediğim gibi oldukça canımın sıkıldığı zamanlar var, özellikle ailemi etkilediğini düşündüğüm kısımlarla ilgili... Tüm bunlara rağmen en çok da kendimi seviyorum. N'apayım anacım ben de başarısız bi tip oluvereyim! :) Akranlarım aldıkları evin kredi taksidini öderken ben de versiyon 1-2 dolanıvereyim... Onlar bebelerini büyütürken ben karpuz gibi kendimi büyüteyim... Kartvizitlerini uzattıklarında "benim de numaram hala aynı işte" deyivereyim... Nedir yani! :)

Resmen yirmi sekiz günlük bilgi bıraktım. O süre zarfında yazmayacağım sanma! Zaten blog işinde de başarılı olduğumu düşünmüyorum. Hazır ivme yakalamışken bırakmayayım diyorum. Ben de bi kenarda yazıvereyim, nedir yani!

:)