Yastığa Beş Kala ~ Çelınc Gün 10

Tam hızımızı almışız onunca güne gelmişiz paaat diye Bize biraz güçlü yönlerinizden bahseder misiniz? sorusu geliyor. (çevirimi sevdiğim!) Bir değil yani... Yönleriniz bir de! 

En güçlü yanım uyku bence... Çok da ciddiyim, hiç de şaka yapmıyorum! 
Yastığa beş kala uyuyup herkesi sinir ediyorum. Çok nadir yatakta saatlerce dönüp uykusuz kalıyorum, baya nadir... Yerimi yadırgamam... Hatta uykum varsa yatağa dahi ihtiyacım yok. Sesmiş, ışıkmış pfff! Uykuda hem yemek yiyemediğimizi hem de düşünemediğimizi hesaba katarsak bence çok karlıyım! o.O Yeri gelince 3er saatlik uykularla da idare edebiliyorum. Müsait bir zamanda tekrar depolama yapıyorum. :))

Aslına bakarsanız pek güçlü bir yanım yok. Hafif korkak, biraz tembel çokça da gaza gelemeyen biriyim. Tüm bunlar bir araya gelince gümbür gümbür ilan edilecek güçlü yanı bulamıyorum. Sormak istesem kime sorardım onu da bilemedim. Şuracıktan (ya da esasen) tanıyanlardan yazmak isteyen varsa şıftırsın yorum kısmına, düşüncelere zerk ettirsin beni. :)

Bir yön var aslında benim sevdiğim ama güçlü sayılır mı bilmiyorum. İşime yarıyor sadece... 
Kendimi oyalamayı biliyorum yaklaşık 2012'den beri. İtiraf etmek gerekirse bu çelınc da onun sonucu. Şuan gece saat 1, öküz gibi yorgunum, yarın hem işe oradan da yola gideceğim ama buraya bir şeyler yazmaya çalışıyorum. Çünkü yazmam lazım... Çünkü çaba sarf etmeden olmuyor. Uykusuz kalayım, nelersiz kaldım, bu ne ki... (burada Müslüm Gürses şarkısı çalacak :P ) 
Gerçekten çabalıyorum. Bu çaba sayesinde buradan hayatıma giren çok acayip insanlar oldu mesela... 15-16 yıllık arkadaşıma anlatamadığım şeyleri döküldüğüm, kalkıp yanlarına gittiğim, gelsinler diye diller döktüğüm... Yine bir takım çabalarla kendimi çalışana ihtiyacı olmayan bir yere tanışmaya davet ettirdim ki öyle dökülmeye müsait bir gündü ki... Bir de hayranı olduğum birine "sen Saçaklı'sın demi" dedirttiğim bir hikayem var ki piuu... :) Öyle yani... 
Her zaman başarı getirmiyor tabii ki. Halılarda ağlayarak yuvarlandığım, üç gün yataktan çıkmayıp yemek yemeden suyla beslendiğim hikayeler falan da var... Sadece o zaman bile "şimdi bunu yaşayayım sonra geçer" dediğimi biliyorum. Sonra onlar geçti, yenileri geldi. :)))
Ama her zaman bir şekilde oyalıyorum kendimi. Bak, ne güzel şenlendi buralar, bilmediğim bloglar öğrendim. Bütün gün bilgisayar başında çalıştığım yetmiyor gibi gelip manyak gibi herkes ne yazmış diye tek tek okuyorum. Yaptığım yorumlara cevap geldiyse diye onları da kontrol ediyorum. Kafamı dağıtmak için başladığım şey sonra kendiliğinden beni içine çekiyor. Ya da ben çabuk kanıyorum! :)) O da ayrı bir mevzu...

Çantamı hazırlamam lazım köftehorlar, yine kaptınız onuncu günü! :Pp

İyi ki yalnız bırakmadınız lan! Çok acayip yuvarlanırdım!
;)